Over de brug of door de rivier?

Verslag 04/11/09

We vertrekken voor een lange tocht naar Pokhara. De tweede grote stad van Nepal.
Eerst verharde weg.
Bastiaan krijgt het sandwich gevoel als hij in een bocht ineens 2 elkaar inhalende bussen voor zich heeft. Hij wurmt zich tussen de afwateringsgoot en de bussen. Ogen dicht en.... Pff we zijn er nog. Wat een malloten!

De verkeersregels zijn alsvolgt:
De grootste heeft voorrang. Dus eerst de vrachtwagen, toeterend en met groot licht aan dwingen ze je aan de kant. Dan de bus, dan de Jeep, dan de auto , dan de motor, dan de tuk tuk, dan de fietser of riksja en dan de voetganger.
De enige voor wie iedereen stopt is de koe, die is heilig!

Na de lunch hebben we de keuze via de highway in 2 uur naar Pokhara of via een mountainbike pad in 4 tot 5 uur. We kiezen unaniem voor de laatste optie We zijn tenslotte bezig met een avontuurlijke motorreis!

Het is echt off-road. Prachtig. Tegen 16.30 uur stuiten we op een rivier. Niels en Mickel bekijken de situatie. Er is een hangbrug met een heel steil pad er naar toe. Ze peilen de diepte van de rivier, tot halverwege Niels zijn bovenbenen. Dat is te diep voor de motoren. Terug rijden kost minstens 11/2 uur.
We besluiten toch de brug te nemen. Met man en macht duwen en trekken ze 1 motor het steile pad op. Dit is geen doen voor 11 motoren.

Er is een tractor met aanhanger vol stenen bezig bij de rivier. Zij willen de motoren wel overzetten maar moeten eerst de stenen lossen.
Er gaan 3 motoren tegelijk op en dan rijdt de tractor door de rivier.
Ondertussen brengen de mannen nog 1 motor over de brug, zodat de tractor 3 maal de rivier over gaat.
Het is inmiddels pikkedonker. Er staan allemaal schoffies om ons heen . Ze krijgen kadootjes van s. Onder het wachten leren we elkaar tellen en onzae namen en halo en tot ziens.

Als we weer op pad gaan stuiten we weer op een rivier. Ook hier is een hangbrug met een steile trap met glad middenstuk voor fietsen.
1 voor 1 worden de motoren omhoog geduwd. Aan de overzijde is weer zo’n steile trsp met middenstuk. Pinky races er zo 8 omhoog. Bij de laatste valt hij bovenaan om en kan nog net door plaatselijke mensen vast gegrepen worden. Mickel en Niels recen ook een motor omhoog.
We zijn in een klein dorpje. Het halve dorp loopt uit en staat om ons heen. Het is er erg donker want er is geen straatverlichting. Wel een paar lampen in de huisjes en olielampen. We kopen water, cola en koekjes en het is gezellig met de dorpsmensen.
Als we weer vertrekken is het een hoop kabaal met al die ronkende motoren. Wim zoekt in het donker zijn helm en even later ook zijn motor. Grote lol als blijkt dat we die gewoon aan de andere kant van de brug hebben laten staan. Wim die iedereen helpt en dan zo achtergelaten wordt!!
Toen ook motor nummer 11 naar de overkant kwam gingen we in totale schemering (= pikke donker) verder met onze barre tocht.
Heel veel keien, water, zand, gaten , haarspeldbochten en diepe zwarte afgronden (slik). Het is spannend en eng.
We spreken af: toeteren als er is is, dan toeterd degene voor je etc, totdat de voorste het signaal krijgt en stopt. Dit werkt perfect en is regelmatig nodig als er een motor afslaat.

Shit we raken zonder benzine. Er wordt geheveld van de ene motor naar de andere. Om 23.30 uur komen we op onze laatste benzine dampen aan in Pokhara. En daar was zowaar een tankstankstation open. Dat is nou Karma.

In het hotel is de keuken al dicht. We lopen naar een heel klein eettentje en de vrouw die al lag te slapen gaat aan de slag. Heerlijke frieten en rijst met groente of kip. Zalig. Om 00.00 uur feliciteren we Mischa met haar verjaardag.
We zijn kapot na zo’n dag van 15 uur op de motor. Maar wat was het een gave, spannende en slopende dag die we niet hadden willen missen. Het groepsgevoel is enorm. Niemand klaagt of zeurt. We maken lol tot we er bij neervallen!